Daar sta ik dan. Aan het begin van 2017, boven op een berg. Het is de tweede dag van mijn skiënde carrière. Om mij heen zie ik hagelwitte sneeuw, enorme bergen met besneeuwde toppen en een stralende zon. Prachtig! Het liefst blijf ik daar de hele dag staan om te genieten van dit uitzicht. Al was het maar om te voorkomen dat ik naar beneden moet skiën. Helaas, er is geen weg terug. Ik moet naar beneden, maar ik durf niet.
In mijn hoofd herhaal ik de technieken die ik tot nu toe heb geleerd: bocht maken door richting het dal te ‘hangen’ en dan zoveel mogelijk de dalski belasten. Mijn hele lijf schreeuwt dat dit nooit de bedoeling kan zijn. Wie zoekt nu de aantrekkingskracht van een dal? Is het voor het vergroten van de overlevingskans niet veel beter om stabiliteit na te streven? Minimaal dertig kleine kinderen van rond de zes bewijzen het tegendeel. Ze passeren me in volle vaart, blijven netjes overeind en stoppen ook nog op tijd. Even vind ik kinderen verschrikkelijk. Tegelijk weet ik dat ik moet doen wat zij ook doen: niet teveel nadenken. Dus daar ga ik. Hoewel ik het nadenken (‘Dalski belasten! Dalski belasten!’) niet bepaald stop kan zetten, lukt het toch best aardig. Zelfs zo goed dat ik een dag later een stap verder wil en een moeilijker piste neem. Onder begeleiding uiteraard. Al bij het zien van de eerste ‘afgrond’ weet ik: dit was een stap te ver. Met tranen in mijn ogen schuifel ik zo langzaam mogelijk naar beneden. Ik val, ik glij; het lijkt wel of alles wat ik geleerd heb verdwenen is. Uiteindelijk maak ik mijn ski’s los en loop de rest. De groeten. Dit doe ik nooit meer, besluit ik als ik weer veilig in het hotel ben en het angstzweet van mijn lijf kan spoelen.
Gek genoeg houdt het besluit niet erg lang stand. Sterker nog, ik bedenk allerlei pathetische conclusies en mooie metaforen, die betrekking hebben op leren en ontwikkelen. Te cliché bijna om te delen. Toch doe ik het, omdat het aan het begin van een nieuw jaar helemaal geen kwaad kan om in dit soort termen te denken. Soms is het leven pathetisch en metaforisch. Dus daar komen ze:
- Iets nieuws leren legt onbekwaamheden en zwakke kanten bloot
- Iets nieuws leren gaat in kleine stappen en vraagt tijd, geduld en herhaling
- Doelen moeten haalbaar zijn om de motivatie hoog te houden
- Als je niet bereid bent de confrontatie met dalen aan te gaan, zie je minder toppen
- Hulp vragen of krijgen is waardevol
- Doorzetten is de sleutel tot succes
- Ook als er alleen maar dalen lijken te zijn, komen er uiteindelijk weer toppen.
Tot zover. Vrij in te vullen; of je nu studeert, werk zoekt of al lekker aan de slag bent. En voor de nieuwsgierigen onder ons: ik heb de rest van de week heerlijk geskied op haalbare pistes! Iedereen een heel mooi 2017 gewenst!