Mensen die mij goed kennen, zullen weten dat ik af en toe wat onhandig ben. Ik stoot vaak dingen om, raak mijn sleutels kwijt of zeg net te snel wat ik denk. Dat blijft niet beperkt tot mijn privéleven. Ook als ik aan het werk ben, gaan er wel eens dingen mis. Zo heb ik al eens mijn koffie omgegooid, tien minuten voordat ik les moest gaan geven. De hele onderkant van mijn (witte) blouse en de bovenkant van mijn broek waren bruin. Uitspoelen dus. Met als gevolg dat ik met een enorme natte plek in het midden van mijn lijf, net te laat, voor de klas verscheen. Of die keer dat ik vrij chagrijnig reageerde op de zoveelste telefoon die afging tijdens een training. Ik had al een paar keer gevraagd of de telefoons uit zouden kunnen. Iedereen checkte zijn of haar mobiel, maar het geluid leek nergens vandaan te komen. Dat kan natuurlijk niet. Juist: het kwam uit mijn eigen tas. Ik had eerder die dag de timer verkeerd gezet. Volgens mij was dat de eerste keer dat ik hevig blozend voor een groep stond. Met uiteraard de lachers op mijn hand. Dan heb ik ook ooit aan de directeur gevraagd wat voor lessen zij gaf (ik had oprecht echt geen idee met wie ik sprak), heb ik gevoelsmatig zeker tien minuten met mijn rug naar een klas gestaan vanwege strijd met het digibord, om later te ontdekken dat ik een flinke vlek op mijn kontzak had en heb ik een student veel te streng gevraagd waarom hij niet in de les was (terwijl hij helemaal geen les van mij bleek te hebben op dat moment). Dat is slechts een kleine greep uit mijn onhandigheden.
Kortom, genoeg om diep van te balen en om me enorm onhandig bij te voelen. Vaak is dat op het moment dat het gebeurt het hevigst. Dan zou ik wel door de grond kunnen verdwijnen. Laatst keek ik echter naar de bloopers van een televisieserie. In series is het juist hilarisch als er dingen verkeerd gaan. Net als tijdens toneelrepetities trouwens. Tekst kwijt of ineens de slappe lach? Aanleiding voor een boel plezier. Dus waarom in mijn eigen leven niet? Het is natuurlijk heel gezond om op een gênant moment even te balen. Maar als ik er achteraf net zo om zou kunnen lachen als om de bloopers, verzacht dat misschien de pijn.