Een mail van een student. Ze heeft een probleem met een toets die ze onlangs heeft gemaakt. Iets met het cijfer. Ze kan ook precies uitleggen hoe het zit. Er volgt inderdaad een uitgebreide toelichting. Helaas kan ik het niet zo goed volgen. Wat me wel duidelijk wordt, is dat ze een onvoldoende heeft voor de betreffende toets, dat ze die onvoldoende niet goed kan gebruiken en dat ze na inzage van de toets heeft gemerkt waardoor de onvoldoende ontstaan is. De vraag is nu of ik iets aan dat cijfer kan doen. Tja. Al zou ik het willen, ik kan natuurlijk niet op basis van deze wirwar aan woorden terugmailen dat ik het erg naar vind en dat ik haar cijfer zal aanpassen in het systeem. Ik ben nu eenmaal niet die toverfee waar sommige studenten op hopen. Meedenken kan ik natuurlijk wel. Dus mail ik keurig terug dat ik de indruk heb dat ik niet de aangewezen persoon ben om haar te helpen. Ik ga niet over het vak waar ze over mailt. Uiteraard voeg ik gegevens toe van personen waarvan ik denk dat ze wel zouden kunnen helpen. Omdat ik vermoed dat mailen niet direct de oplossing is, geef ik haar het advies te bellen of een afspraak te maken. Ze bedankt mij keurig en geeft aan dat ze toch liever mailt. Bellen is niet zo haar ding. In eerste instantie verbaast dit me. Waarom niet bellen? Wel zo snel lijkt me. Een paar dagen later begrijp ik echter beter wat ze bedoelt.
Ik moet op dat moment een aanvraag doen voor mijn herregistratie als Gz-psycholoog en zit met vragen. Ik ga op zoek naar het telefoonnummer en zie dan dat mailen ook een optie is. Perfect, denk ik. Dan hoef ik namelijk niks mondeling toe te lichten, loop ik geen risico op chagrijnige telefonistes of op gehakkel van mijn kant. Bovendien heb ik uitgebreid de tijd om te bedenken hoe ik mijn vraag wil verwoorden. Misschien heeft de student die liever niet belde dat ook wel. Zou het door de huidige tijdsgeest komen? We mailen wat af. Klachten, vragen, problemen, alles kan tegenwoordig via internet. We hoeven onze mondelinge verbale vaardigheden dus veel minder te gebruiken. Maakt ons dat ´verlegener´? Of juist gemakzuchtiger (je verhaal doen zonder onderbreking is best fijn)? Is het goed om alert te zijn op deze ´trend´? Jammer dat je over zulke vragen nou juist niemand kunt bellen.