‘Ik realiseer me dat dit niet alleen mijn laatste les is aan hen, maar ook de laatste les voor een vrij lange tijd. Er breekt een periode van verlof aan waardoor ik waarschijnlijk het komende half jaar niet meer voor de klas sta.’
11-7-18
Aan het eind van elk schooljaar heb ik meestal een licht gevoel van weemoed. Alles is voor het ‘laatst’ en ik moet afscheid nemen van studenten. Dit jaar is dat zelfs nog sterker, merk ik tijdens mijn laatste les aan de twee klassen waar ik het hele jaar mee ben opgetrokken. Ik realiseer me dat dit niet alleen mijn laatste les is aan hen, maar ook de laatste les voor een vrij lange tijd. Er breekt een periode van verlof aan waardoor ik waarschijnlijk het komende half jaar niet meer voor de klas sta. Wat ga ik de studenten missen! En zeker deze klassen, waar ik stiekem toch een beetje van ben gaan houden.
Eerstejaars klas
Om te beginnen de eerstejaars: klas 1F. Aan het begin van het schooljaar schuchter, inmiddels een hechte klas die weet hoe het werkt op school en belangrijker nog: bij henzelf. Tijdens de laatste les vertellen ze over hun persoonlijke ontwikkeling. Er worden gedichten voorgedragen en persoonlijke ontboezemingen gedaan. ‘Ik ben meer open-minded geworden en weet nu dat mijn waarneming niet altijd juist is’, zegt er een. ‘Ik ben minder onzeker en heb waardevolle vriendschappen opgedaan’, vertelt een ander. Hun oprechtheid raakt me, zoals het dat wel vaker heeft gedaan afgelopen jaar. Ik mocht met ze meeleven en zij leefden met mij mee. Van welke klas krijg je nou bloemen na je trouwen en beschuit met roze en blauwe muisjes (omdat de juf nog niet weet wat het wordt) op een doordeweekse dag? Het kan bijna niet anders dan dat dit goede hulpverleners worden. Ik ben oprecht trots op ze!
Laatste les, ook aan tweedejaars
Dan de tweedejaars: klas 2D. Ik mocht ze leren trainen en coachen, wat een boel grappige en serieuze momenten heeft opgeleverd. Zo liet een subgroep de rest van de klas zich bij wijze van oefening inleven in hondenbezitters. ‘Weet ik veel of een hond biefstuk eet’, hoorde ik uit een hoek komen. Tegelijk deelden ze persoonlijke problemen tijdens coaching aan elkaar. Tekenend voor hun serieuze houding en drang om beter te worden in gespreksvoering. Bovendien heb ik ze zich stuk voor stuk zien ontwikkelen; wederom een reden om trots te zijn. Deze herinneringen gaan mee, samen met de cadeautjes die ik van ze kreeg tijdens de laatste les.
Daarmee komt er een eind aan dit schooljaar, aan mijn contact met deze studenten en voorlopig even aan het lesgeven. Net als aan het bloggen. Na mijn verlof ben ik weer terug. Fijne vakantie!