‘Opa’s en oma’s, daar ligt de wijsheid. Ze hebben het allemaal al een keer meegemaakt en hoeven zich niet meer zo te bewijzen’
5-4-17
Studenten noemen mij regelmatig ‘mevrouw’. Hoewel ik me helemaal geen ‘mevrouw’ voel, weet ik dat ze gelijk hebben. Sinds mijn 23e verjaardag is de (lichamelijke) aftakeling ingezet en dat wordt alleen maar erger. Ik word oud. Tenminste: als ik sommige boeken over ontwikkelingspsychologie moet geloven. Minder horen, minder zien, minder proeven. Meer rimpels, meer kwaaltjes, meer slapeloze nachten. Om nog maar te zwijgen van het gapende gat dat mijn pensioen straks kan veroorzaken of de infantilisering die ongetwijfeld optreedt als zelfstandig functioneren niet meer gaat. Ok, ik geef toe, het duurt nog even voor ik echt oud ben, dus echt druk hoef ik me er nog niet over te maken. Na afgelopen maandag doe ik dat al helemaal niet meer.
Opa’s en oma’s
Mijn studenten hebben me namelijk kennis laten maken met hun opa’s en oma’s. In het kader van het vak ‘ontwikkelingspsychologie’ zijn ze met hen in gesprek gegaan om te kijken wat er nu herkenbaar is uit de theorie over de oudere mens. Met als massale conclusie van de studenten: de achteruitgang is minder erg dan we dachten. Kwaaltjes? Ja! Oud? Zeker! Maar vooral ook nog veel activiteit en bijzondere verhalen. Zo ‘ontmoetten’ we een oma, geboren in 1930, die de oorlog nog bewust heeft meegemaakt en ons als een van de weinigen van deze generatie nog kan vertellen over die tijd. Ook kwamen we opa’s en oma’s tegen die al 50 of 60 jaar gelukkig getrouwd zijn. Het bewijs dat geloof in liefde en trouw zinvol is. En we leerden dat de ‘oude dag’ zo gek nog niet is. Er wordt veel gewandeld, gelezen, uitgebreid gegeten en er worden spelletjes gespeeld. Saai? Nee hoor. Een student zei zelfs: ‘Ik kijk uit naar die tijd.’ Een tijd waarin wordt genoten van kleine dingen. Waarin het tempo omlaag gaat en waarin mooie herinneringen worden gekoesterd. Herinneringen die uniek zijn en waar wij als jongere volwassenen veel van kunnen leren. Het lichaam veroudert misschien. Dat is vaak vervelend en verdrietig. Tegelijk neemt de levenservaring toe. Wat mij betreft mag de nadruk daar veel meer op komen te liggen dan op het oud zijn. Opa’s en oma’s, daar ligt de wijsheid. Ze hebben het allemaal al een keer meegemaakt en hoeven zich niet meer zo te bewijzen.
Oud en wijs
Dat kwartje is ook tijdens de les gevallen: ‘Ik vond het super interessant om al die verhalen te horen. We moeten niet alle grijze muizen over één kam scheren, maar juist met ze in gesprek gaan. Ik heb er veel van geleerd en wil nog veel meer verhalen horen,’ aldus een student. Ik had het niet beter kunnen zeggen. Het klinkt oud en wijs.
Afbeelding: pixabay.com