‘Tussen het nakijken door, dringt het effect van aandacht  geven aan studenten van afgelopen schooljaar zich levensgroot aan mij op. Ik moet afscheid van ze nemen en dat valt soms zwaarder dan ik dacht.’

 

21-6-17

Alles wat je aandacht geeft groeit, schreef ik aan het begin van het schooljaar. Daar sta ik nog steeds achter, maar ik was vergeten dat je ook gaat houden van wat je aandacht geeft. De gevolgen zijn voor mezelf. Inmiddels zijn we namelijk bijna een schooljaar verder. Het einde van de lessen is een feit, waarmee ook het einde van het schooljaar nadert. Tussen al het nakijken door, dringt het effect van aandacht geven zich levensgroot aan mij op. Ik moet afscheid nemen van studenten en dat valt soms zwaarder dan ik dacht. In welk studiejaar ze zitten, maakt daarbij eigenlijk niet uit.

Het eerste schooljaar

Er zijn eerstejaars voor wie het tweede jaar al lonkt. Hen laat ik vol vertrouwen gaan. Er zijn echter ook eerstejaars die al weten dat de droom waarmee ze begonnen zijn in duigen is gevallen. Te weinig punten, geen bijzondere omstandigheden en dus niet door. Als ik met ze praat, zitten ze soms verslagen tegenover me. ‘Is er dan echt niks meer mogelijk?’, vragen ze met lichte (wan)hoop in hun ogen? ‘Ik vrees van niet,’ is het enige wat ik kan zeggen. Met pijn in mijn hart. Ik weet hoe graag ze het willen en hoe hard ze hun best hebben gedaan. ‘Misschien kan ik volgend jaar opnieuw beginnen?’ Een laatste stuiptrekking. Helaas moet ik weer nee verkopen. Op zulke momenten zou ik echt willen dat ik meer kon doen. Het liefst stop ik ze allemaal in mijn broekzak om ze volgend schooljaar weer mee te nemen. Dat kan alleen niet en het is bovendien ook niet de beste oplossing. Soms is het studerende leven hard en daarmee een wijze les.

Toch weer aandacht in het nieuwe schooljaar

Dan zijn er nog de tweedejaars. Zij vliegen uit naar een afstudeerrichting. De één vol overtuiging, de ander vol twijfel. ‘Wie ben ik om zeker te weten welke kant ik op wil? Ik ben pas 19, ik twijfel gewoon nog zo!’ riep er een, bijna in tranen. Ook dan kan ik alleen meevoelen, aandacht geven en met lichte weemoed afscheid nemen. Gelukkig wel met de wetenschap dat het vaak goedkomt. Daarvan getuigen de afstudeerders. Sommigen van hen ken ik al vanaf hun eerste studiejaar. Een lach en een traan; uitzwaaien richting de arbeidsmarkt. Uiteindelijk halen ze het bijna allemaal. Dat neem ik mee naar volgend schooljaar. Naar de nu nog lege stoelen, die gevuld worden met nieuwe studenten. Ondanks de ‘pijn’ van het afscheid, ga ik ze gewoon weer aandacht geven!