Het is zondagmiddag. Er komt een mail binnen van een student. Of ik de toets van afgelopen vrijdag al heb nagekeken en zo ja, wat haar cijfer dan is. Even overweeg ik om iets opvoedkundigs terug te mailen, maar uiteindelijk laat ik het voor wat het is. Het is per slot van rekening zondag. Maandag, eind van de ochtend, krijg ik weer een mail van dezelfde student. Deze keer met de vraag of ik haar mail wel heb gehad en hoe het nou precies zit met die toets. Elk tijdsbesef lijkt verdwenen te zijn. Nu denk je misschien dat dit gewoon een opdringerige student is die een uitzondering vormt. Dat is helaas niet het geval. Er komen regelmatig mailtjes binnen met vragen waarop het antwoord gewoon op te zoeken is, met vragen die retorisch van aard zijn of met vragen die al beantwoord zijn in een eerdere les.
Op zulke momenten besef ik vaak dat we eigenlijk in een vreemde tijd leven. Het tempo ligt enorm hoog en de digitale middelen zijn zo talrijk en vlug dat een reactie die te lang op zich laat wachten inderdaad vragen oproept. Is het sms´je wel ontvangen? Waarom neemt degene die we bellen niet op als hij gewoon een mobiel heeft? Het heet toch niet voor niets een mobiel? En hoe kan het dat iemand geen WhatsApp heeft? Aan de ene kant hebben al die middelen een voordeel. De wereld is kleiner en we maken makkelijker contact. Tegelijk kost het ook een boel tijd en energie om alles bij te houden. Niet iedereen kan dat tempo aan. Een jongetje die ooit bij mij kwam voor therapie vertelde heel verdrietig hoeveel moeite hij had met het digibord op school. ´Toen we nog gewoon met een krijtje mochten schrijven, begreep ik het tenminste,´ zei hij. En een meisje had een soort drang om op facebook alles maar te ´liken´ uit angst dat ze er anders niet bij zou horen. De keerzijde. Dus kan ik het mijn studenten kwalijk nemen? Eigenlijk niet. Ze zijn de nieuwe generatie. Ik kan wel proberen erover met ze in contact te komen. Beetje improviseren tijdens de les is sowieso wel mijn ding. Misschien moet ik dan alleen wel eerst mijn eigen normen bijstellen. Over het algemeen ben ik ook van de snelle reactie. En mijn mobiel gaat altijd met me mee. Hoewel? De laatste tijd laat ik hem vaker thuis liggen als ik wegga. Als de eerste afkickverschijnselen verdwenen zijn, is dat een enorm bevrijdend gevoel! Durf jij het ook aan? Wie weet kunnen we een beetje ´opslomen´ met elkaar. Een lager tempo begint bij jezelf!